همه آدم های من

خیلی وقتها آدم های اجتماعی مثل من مجبورند برای این همه رابطه را که اکثر اوقات به بهتر ٬زیباتر ٬و بزرگتر شدنشان می انجامد تاوان بدهند. یک هزینه ای بپردازند.

و افراد پست قبل که مثل انسان های غارنشین خودشان را توی تخت های پرده دارشان قایم می کنند مجبور نیستند هیچ تاوانی بدهند. 

من آدم ها را آنطور که هستند قبول می کنم.زور نمی زنم عوضشان کنم.اگر خوشم نیامد ازشان خوب زور که نیست.باشان رفت و آمد نمی کنم.همه جور آدمی را هم قبول دارم.دوستی هیچ کس را رد نمی کنم ولی برای خودم در رابطه با آنها محدودیت می گذارم. مثلا کسانی که به چیزهایی که از ماه به ما نزدیک ترند هیچ کاری ندارند. آدم های خود چس کن.هنری های دائم التوهم( و کسانی که در تمام عمرشان حتی یک خواب عجیب ندیده باشند و وقتی برایش از اسب بالدار حرف بزنی بگوید اسب بالدار که دروغ است) و آدم های خرمذهبی ٬پولدارها (از این قشر اصلا خوشم نمی آید ولی آدم باحال هم لابلایشان پیدا می شود)آدم هایی که مثل کنه به زندگی چسبیده باشند٬دختر ها و پسر هایی که در اولین دیدار دنبال مارک کیف و کفشت بگردند ٬آدم هایی که از کتاب خواندن خوششان نیاید (با این قشر سخت کنار می آیم.باور کن )آدم هایی که خیلی به حرف ننه باباشان گوش بدهند (از این گروه گهم می گیرد.اما نگهشان می دارم برای وقتی که خیلی عصبانی باشم.حال می دهد برینی بهشان.) 

آدم های فوق مثبت که طنز ضعیف داشته باشند و آدم های فوق منفی که به تو هم به چشم گوشت بی استخوان نگاه کنند.  

این وسط فقط یک گروه مورد غضب ابدی من قرار خواهد گرفت و هرگز نباید آرزو کند که با شخص باحال و کمیابی مثل من رفت و آمد داشته باشد ٬کسی که از این حکومت خوشش بیاید یا به هرصورتی پوزه اش در توبره ی این حرامزاده ها باشد.با قدرت به او می گویم حتی اگر داری این وبلاگ را می خوانی برو گورت را گم کن پدر سگ.