نمی دانم چرا یاد خرداد 88 افتادم ...نشستم فکر کردم...فکر کردم...اینقدر که همه چیز یادم آمد.بو ها،استرس ها،دلشوره ها درد ها.همه اش یادم آمد دوباره.

عجیب بود،هیچ وقت این همه حس مشترک رو اینقدر قوی ،یکجا احساس نکرده بودم.همه را دوست داشتم .نگران همه بودم.دلم می خواست مواظب همه باشم.انگار مادر همه بودم ،برادر همه بودم ،خواهر همه بودم .انگار همه پدرم ،خواهرم،مادرم و برادرم بودند.

دلم می خواست یه کار فوق العاده بکنم.دلم می خواست همه را خوشحال کنم،به همه نشان بدهم چقدر عاشقشان ام .دلم می خواست یه نیروی فوق العاده داشتم ،دلم می خواست پرواز کنم. از هیچی نمی ترسیدم .از خود خدا هم نمی ترسیدم.همه من بودم .ولی چه دردی داشت.درد داشت ولی برای ما که این همه مدت تحمل کرده بودیم چیزی نبود.اینقدر درد داشت و تلخ بود که خود درد هم از یادمون رفت.

بار اول نبود،ولی هیچ وقت اینقدر نزدیک نبود.

نمی دانم چرا دوباره یادش افتادم.همیشه آن پشت است ،هر وقت اتفاق بدی می افتد،انگار می خواهد بگوید همیشه چیز بدتری هم هست.چیز بدتری که همه می دانند چیست ولی هیچ کس نمی تواند کاری بکند.هیچ وقت هیچ چیز عوض نمی شود .

***

درخت عزیز مرا قظع کردند.درخت سبز و بزرگ مرا.الان شاخه هایش توی حیاط افتاده.و من هیچ غلطی نتوانستم بکنم.دیگر هیچ گنجشکی اینجا نمی آید.از خودم بیزارم...