آنچه در زندگی می آموزیم ـ یا :۲۱ سال زندگی در بین بعضی ها

چرا بعضی آدم ها از شدت خوشحالی به خاطر اینکه من کنارشان زندگی می کنم٬خودکشی نمی کنند ؟ 

بعضی ها وقتی از کسی بدشان می آید ٬خوب ٬بدشان می آید دیگر .ولی بعضی دیگر از آن شخص بدشان می آید تا وقتی به او احتیاج پیدا نکنند.بعد از آن ٬ماتحتش را هم می لیسند. 

بعضی ها فکر می کنند همه آدم ها را لک لک ها از آسمان می آورند٬اما خودشان از کون یک فیل افتاده اند. 

بعضی ها فکر می کنند خیلی بامزه و باحال و در عین حال سکسی اند.اصلا نمی توانند بفهمند شاید حال کسی از دیدن فیها خالدون یا ممه های آویزانشان به هم بخورد. 

بعضی ها فکر می کنند عفت کلام از یک توالت شاش آلود که بوی گند عرق نفر قبلی هنوز تویش مانده مهم تر است. یعنی خوب است آدم عفت کلام داشته باشد و اگر بوی گند عرقش و شاش کهربایی رنگش توی توالت ماند ٬عیب ندارد. 

بعضی ها فکر می کنند حشر کردن دیگران هنری ست که نزد آنها است و بس. بدتر از ان فکر می کنند هنر است.  

بعضی ها در قبال یک رابطه ی عاشقانه ی از هم گسیخته مثل لاشخور عمل می کنند.در واقع شما خبر نداری که طرف از مدت ها قبل کمین گرفته بوده برای دوست پسر یا دوست دخترت.(همان تغاری بشکند ماستی بریزد/جهان گردد به کام کاسه لیسان. )  

و در آخر اینکه به مدت ۲۱ سال زندگی٬ مامان من٬ به من اخلاقیات ٬شرف ٬شجاعت ٬راستگویی ٬صادق بودن و فروتنی آموخت که من مطمئنم همانطور که تا حالا به دردم نخورده بعد از این هم به دردم نخواهد خورد.