دوست ناشناس

اول :خب اعتراف می کنم که چقدر دوست داشتنی است که وبلاگت را باز کنی و ۲ تا نظر ببینی که تقریبا با فحش به تو گفته باشند بنویس.به به . 

اینجا هوا سرد است.کلاغ ها توی غروب چقدر ناشناس می شوند٬برعکس وقتی که صبح ها دانشگاه می روی ٬همه جا هستند٬با چشم های ریز سیاه منجوقی شان نگاهت می کنند.همه چیز را می دانند اما طوری نگاه می کنند انگار می خواهند بپرسند: چی کار می کنی ؟چی کار می خوای بکنی ؟ 

یا : 

کاری به من نداشته باش. 

همین موجودات را غروب دیگر نمی توانم بشناسم.حجم تاریکی که توی پس زمینه ی نارنجی آسمان شیرجه می رود٬و صدای قارقاری که آن موقع ٬برایم خیلی عجیب است.صداشان از جایی آنطرف تر از الان می آید.  

کاملا ناشناس٬انگار که توی زندگی ام هیچ کلاغی ندیده باشم.انگار از آسمان می آیند و به همان جا هم برمی گردند و هرگز به زمینی که ما رویش پا می گذاریم ٬نزدیک نمی شوند.فقط با درخت ها حرف می زنند و درخت ها کینه توزانه در گوششان پچ پچ می کنند.از آن بالا ٬به آدم ها نگاه عاقل اندر صفیهی می اندازند٬فقط گهشان را لایق ما می دانند.شاید هم حق دارند. 

دوم:دیروز من ٬شماره ۱و دوست عزیز خیلی جدید ٬شاید هم جدید خیلی عزیز...نمی دانم ٬خلاصه اینکه دیروز در پارک به کلاغ ها پیتزا دادیم. 

باهوشانه پیتزا می خوردند.مطمئنم تا حالا هیچ انسانی باهوشانه پیتزا نخورده است.