مه درون

اگه وبلاگ نبود٬من وقتی غمگین می شدم ٬کجا می رفتم ؟ 

شماره ۱ هست٬متی هست٬کافه هست.یک زمانی شماره ۹ بود...ولی وبلاگ هم هست.اینجا لانه ی یک گرگ غمگین است. 

دوست دارم راجع به شماره ۹ حرف بزنم.مغز شماره یک را سرویس می کنم گاهی اوقات.او صبور و باهوش است و چیزهایی را می بیند که گرگ ها نمی بینند.شماره یک بی نظیر است ٬شماره یک مثل برف است.یکدست و یکرنگ. 

فکر می کنم اگر کسی خیلی به شماره ۱ نگاه کند کور می شود.تا بخواهی فکر کنی که چقدر زیبا است در گرمای دستت آب می شود.امیدوارم این پست را نخواند٬آخر خجالت می کشم ! 

(الان اگر در حال خواندن این پست باشد از خنده روده بر شده است )  

یک آه بلند. 

 غمگین بودن من همیشه مثل مه جلوی ذهنم بوده.نمی دانم هیچ وقت تمام می شود یا نه.خیلی طول می کشد٬و وقتی از بین می رود٬فورا یک دلیل دیگر پیدا می شود.و این دلیل آخری دارد بدجوری طولانی می شود. 

دیروز وقتی برای یک نفر تعریف می کردم که چرا غمگینم و چقدر طول کشیده و اینها٬به من خندید.گفت:دخترا که تو این جور موارد خیلی ریلکس و راحت ان!تو چرا این جوری ای؟ 

چه آدم خر و بی شعوری.نه ؟ 

چه ربطی دارد...با چه قدرتی هم جمع می بست.دختر هااااااا ! 

نمی دانم چرا آن موقع همین ها را بهش نگفتم . 

نمی دانم دیگر...همین ها.خیلی خوب است که تقریبا کسی نفهمیده که من خوشحال نیستم.