فلاش بک

خوشم می آید استاد تعریف می کند از کارهایم.خیلی شنگول می شوم٬ولی نه وقتی خودم می دانم چه گهی زده ام.بعضی وقتها خودت هم چشم دیدن کارت را نداری.بی هیچ نظمی و هماهنگی ای.مثل یک بچه ی عقب مانده و افلیج٬که تا نیمه شب به خاطرش بیدار مانده ای در حالی که می توانستی با فشار بالش خفه اش کنی و تا صبح با خیال راحت بخوابی .

چرا که نه ؟

می ترسی استاد کتکت بزند ؟همانطور که معلم کلاس سوم زینب را کتک می زد؟

با آن دستهای مثل بیل٬محکم می کوبید به صورت زینب.پشت سر هم.زینب تلو تلو می خورد.زینب هیچ وقت گریه نمی کرد.هرگز.هرگز.

گفتند مادرش بیاید مدرسه.آمد.جوان بود.جوان جوان جوان.و فکر می کنم زینب از ما یکی دوسالی بزرگتر بود.موهای مادرش قهوه ای بود.روشن.دست برادر کوچکتر زینب را گرفته بود.پسری که پای چشمانش کبود بود و موهای طلایی داشت.

زینب دوست داشت مرا گاز بگیرد.

دروغ های شاخدار می گفت.تا می توانست.یک بار قول داد یک کره اسب برایم بیاورد در خانه.

بوی باران می آید.از پشت آن همه نرده به کوچه نگاه می کنم.کوچه پر از برگ است.هیچ جایی در دنیا پاییز های کرمانشاه را ندارد.

یک عالمه پپو دور هم جمع شده اند.می رقصند زیر باران.

دلم می خواهد راه که می روم حتما برگ ها زیر پایم خش خش کنند.ولی نمی شود٬آخر همه شان خیس آبند.زنگ می زنم.میترا در را باز می کند.خوشحال می شوم.زیر باران دارد پله ها را می شوید.با تاید و وایتکس.

با احتیاط کفش هایم را در می آورم و روی پله ها پا می گذارم.تا به هال برسم صد بار لیز می خورم.

بوی چراغ علادین می آید.و شلغم .و میخکی که ننه می اندازد گردنش .مانتوی خاکستری خیسم را در می آورم.ننه برایم چای شیرین و پنیر می آورد.لقمه می گیرد و پنیر را با انگشت شست پهن و بزرگش روی نان می مالد.

صدای هوهوی باد از پشت پنجره ی بخار گرفته می آید.

مامان ساعت ۵ می آید دنبالم.

ـ استاد من کار نیاوردم.

نگاهم می کند و می خندد :

ـ چی شده ؟تازه اول ترمه !

لباسش چقدر خوشرنگ است.

من هم می خندم: به خدا هیچی !تنبلی کردم فقط !

ـ هفته دیگه .

ـ باشه.قول می دم.

شادی از پشت تلفن برایم آواز می خواند.یک آواز شاد کردی.

می گویم :

ـ شادی من کی ام ؟