به گوشی ام نگاه می کنم...دیر کرده ام.باران ریز ریز می بارد و بوی پارچه و چرم خیس توی اتوبوس پخش شده.ایستگاه ها را می شمارم...سرک می کشم از توی پنجره.پل از دور معلوم است.
در اتوبوس که باز می شود می پرم بیرون.تقریبا شیرجه میروم توی یک گودال.مهم نیست.برمی گردم و بلیط نمور و چروک را می گذارم کف دست راننده.
می دوم توی پیاده رو.بوی خاک باران خورده می آید.درخت ها خوشحال اند.سبز سبز اند و برگهاشان جلوی باران برق می زند.کاکایی ها جیغ می کشند و از آسمان خاکستری روی رودخانه شیرجه می زنند.
فکر کردن راه را کوتاه تر می کند.رسیده ام سر پل.می پیچم سمت راست.می بینمش که جلوی هتل روی لبه ی باغچه قدم می زند...با دست موهایش را عقب می زند و به خیابان نگاه می کند.
می دوم.یک ثانیه قبل از آنکه از پشت سر بترسانمش برمی گردد.هر دومان می خندیم.
ـ پخخخخخخ!
ـ دیدمت!
دست های خیسش را می گیرم.از خیابان رد می شویم می رویم سمت رودخانه.
زیر درخت ها ٬کنار رودخانه مردم نشسته اند.زیر انداز روی چمن های خیس ! لجم می گیرد!
غر میزنم.
روبه چند زن چادری با خنده می گوید:
ـ پاشین برین خونه هاتون...اومدین تو این بارون چه غلطی بکنین!ما عاشقیم زده به سرمون !
می خندم...خیلی زیاد...
این که زیر این آفتاب ٬توی تیر ماه٬یاد تو بیفتم و آن روز بارانی...تخیل خیلی قوی ای می خواهد. آره.من همیشه خیالاتی بوده ام.دلم می خواهد خیالاتی بمانم.
پ.ن:یکمی شعر برای این روزهای همین جا :
کی شود دریا به پوز سگ نجس؟
و:
مه فشاند نور و سگ عوعو کند .
دیگر چیزی به ذهنم نمی رسد.
بعدا نوشت:تا ابد نظراتت را پاک می کنم.خودت را بکش !
همیشه خیالاتی بمان .
هر چی متی بگه
سلام . . .
آره منم نظراتش را پاک می کنم . خودش خودش را عملا (.... ) بدبخت .