چقدر عجیبه.
عشق...
فقط خیلی خوشحالم که می شه دیدش.
به قول حسین دیدن آغاز فهمیدن است.
می دونین بچه ها٬یه حس خیلی عجیبی بهم دست داده...این روزا بدجوری حس می کنم زیر نظرم٬اونقدر که دلم می خواد برم یه جا که هیچ نگاهی نباشه.نمی دونم کجا...وسط یه دشت ٬وسط دریا٬ نوک کوه.
کوه...کوه...
حالم خوب نیس بچه ها.حالم خوب نیس.با وجود یه اتفاق فوق العاده زیبا که برام افتاد ٬ بازم حس می کنم ته چشمام گریه می جوشه.از همه چیز فراری ام و دنیای اطرافم رو می بینم که خیلی عجیب و با یه اشتیاق وحشیانه می آد که منو ببلعه.از همه چیز خسته ام...و دلم می خواد اون اتفاق زیبا رو بردارم و فرار کنم!از همه چیز فرار کنم...از تکلیف های دانشگاه٬از نگاههای نگهبان٬ از نگرانی پول خوابگاه و استرس اینکه همین امروز و فردا دوباره احضارم کنن...
از غصه ی اینکه چرا نمی تونم برای متولدین عزیز اسفندماه کادوهایی که دلشون می خواد رو بخرم...
نگران نگرانی های مامان...نگران مهتاب...
خدایا چرا همه چیز اینقدر وحشی هجوم می آره؟ترو خدا صبر کن لامصب من احتیاج دارم آروم باشم.همه ی این اتفاقایی که این چند هفته افتاد حتی زیباترینشون٬ برای من خیلی سنگین اند.چرا همه چیز یه دفعه هجوم می آره؟ هرکدوم از این اتفاق ها کافیه که آدم رو بزرگ کنه...یا اینکه پیرش کنه...
دلم تنهایی می خواد...می فهمی ؟دلم هیچی می خواد!دلم تا ابد رفتن توی یه جاده رو می خواد بی اینکه نگران حتی یه ایست بازرسی باشم...
دلم یه ماه می خواد ...یه ماه کامل...برای یه زوزه ی طولانی...
از رمزی حرف زدن متنفرم.منو ببخشید بچه ها.مجبورم...
با سلام به دوست عزیزم
امیدوارم بسیار خوب و خرسند باشی بنده با اجازه از شما جسارتا وبلاگ زیبایتان را دیدم .
اگر امکان دارد و اگر دوست داری با هم تبادل لینک کنیم
اگر امکان دارد من را بانام ..:::از دور مراقبتم:::..لینک کن و بگو من شما رابا چه اسمی لینک کنم
یادت نره که از دور مراقبتم
منتظرتم