ما ٬شب ٬ و تولد خورشید.

دوباره برگشتم اینجا.اینجا هیچ صدایی نیست٬هیچ صدایی نمی آید.نه فیس بوک و نه وبلاگ و نه هیچ صدای دیگری. 

اخبار اگر هست اخبار شبانه است و ۲۰:۳۰.    

می گوید همه چیز امن و امان است و شهر در امن و امان است و خوابگاه هم ٬این کندوی بی عسل با وزوز ناله مانند زنبورهای مطیعش٬در امن و امان. 

شب طولانی است و خواب هم.طولانی .طولانی.و سنگین. 

شب دراز است و قلندر ها را هم خواب کرده. 

شبگرد هم سوت می کشد تا کسی بیداری شب را اشفته نکند. 

شب دراز است و کش می آید به اندازه ی یک نسل.کش می آید و چنگ میزند به همه جا و سرک می کشد توی هر پستویی.تا جایی که عشق را حتی نتوانی پنهان کنی و چشم های بیشمارش را هیچ کس نمی تواند ببیند و او همه را می بیند.   

به ایوان اگر بروی  

انگشتانش را به پوستت می کشد.زور می زند راهی پیدا کند به درونت. 

ولی  

هرکسی خورشید را به اندازه ی خودش آبستن است. 

پایان شب را  انتظار می کشیم.هرقدر که طولانی باشد. 

خورشید در میان ما متولد می شود.