روزی برای همیشه

چرا ننوشتم این همه مدت ؟ 

چه می دانم.فیس بوک زورش بیشتر بود خب. 

روز دانشجو را هیچکس تبریک نگفت .تبریک هم ندارد البته...گریه دارد٬به اضافه ی افسوس وافسردگی.آسمانش ابری است یا غروب ٬غذایش تخم مرغ است که به خاطرش کولیت روده و کبد چرب گرفتم و همه جایش بوی خوابگاه می دهد. 

چای کیسه ای را به یاد آدم می آورد و طعم سیگار و قهوه را ٬و دردش سوزش وحشتناک اسپری فلفل است توی قلبت.

خوشحالی اش خوشحالی عشق است و دیدن کسی که دوستش داری ٬خیلی دوستش داری ٬بعد از تعطیلات عید. 

خوشحالی اش همیشه با استرس پیر کننده ای همراه است . 

وحشت مثل نور قرمز ماشین گشت می پاشد توی گرگ و میش آرامش تو و بقیه که زیر یک سقف متزلزل دارید تخمه و لواشک می خورید و هرهر می خندید. 

برای خوشحال بودن باید شجاع باشی.برای بوسیده شدن باید شجاع باشی ودل شیر داشته باشی برای عاشق ماندن بین این همه کفتار. 

 باید یک مامان داشته باشی که بداند چه تربیت کرده است و بابایی که وقتی سخت توی دردسر افتاده ای بخندد و مثل یک مرد با تو دست بدهد ٬و برادری که بداند تو هم مثل خودش هستی و یادش نرفته باشد که خودش هم روزی دانشجو بوده .خواهرهایی که باهوش باشند بتوانند بگویند نگران نباش ٬و خواهر زاده ای که یک نابغه ی کوچک باشد و به خاله اش کمک کند تا سبکی تحمل ناپذیر هستی را تحمل کند...و بخندد٬و با خنده اش همه چیز رنگی بشود. 

برای دانشجو ماندن باید دل شیر داشته باشی و پر عقاب...باید سبز سبز بمانی ٬حتی توی پاییز. 

روز دانشجو که هیچکس به من تبریک نگفت...مبارک.