در باب کسی که هیچکس او را نمی خواهد.

همه ی ما ٬در آن جهتی حرکت می کنیم که تو نمی خواهی.

همان کاری را می کنیم که تو دوست نداری.

حرف هایمان همان است که تو نمی خواهی بشنوی.

چیزهایی را اصلا نمی بینیم که تو می خواهی ببینیم.

۳۰ سال برای چه جان کندی ؟

کو؟کو آن چیزهایی که می خواستی ؟ این افیون توده را به خورد چه کسی می خواستی بدهی ؟

ما همدیگر را دوست داریم .این وسط٬ کلی عشق هست٬موجش را حس می کنی که شاد و شنگول و سبک ُمی آید و چرخ می زند٬بازی می کند ٬و مارا می پروراند و به جلو می راند آنقدر که تو به گرد پایمان هم نمی رسی؟

ما با هم دوستیم .

دست های همدیگر را می گیریم.به هم لبخند می زنیم.درست توی چشمان هم.

دلم می خواهد قهقهه بزنم...از خنده روده بر شده ام !

در چشمهایت نگاه می کنم کودک ریش دار کوچولوی حقیر.

کدام دشمن ؟

کدام توطئه ؟

برو کنار

بگذار این باد را حس کنم...

مزاحم ...مزاحم پیر ما...

کابوس همه ی این سال ها رو به پایان است.این نسل با چشمان باز متولد شده است.

تو از کوچکترین خنده ها به خودت می لرزی...از دوچرخه سواری گرفته تا آدامس!

از خنده دارم غش می کنم...و تو با همین خنده داری می روی.یک روز می روی...و ما حتی متوجه رفتنت نیز نخواهیم شد.

انگار که از اول نبوده ای.

اصلا نبوده ای.

اصلا نیستی.