آرزوهای بزرگ

کسل ام.حوصله ندارم.همیشه گرمم است.نق می زنم.شب ها خوابم نمی برد.معده ام درد می کند.دائم سر تیستو داد می زنم.روانی شده ام.سبیل هایم در آمده اند٬ فاطی سبیل شده ام به قول عسل. 

نه از کار آموزی خبری هست٬نه از درس خواندن برای ارشد.نه از تمرین طراحی و حتی تمرین های پارکور.هیچی ٬هیچی ! 

لم می دهم روی اریکه ی قدرت٬سعی می کنم کتاب بخوانم...زور می زنم.تمرکز ندارم.فقط صادق هدایت رامم می کند.تیستو می آید٬دست های کوچک تپلی اش را می گذارد روی دسته ی کاناپه و توی کتاب را نگاه می کند.وقتی می بیند عکس ندارد٬می رود. 

دلم می خواهد به شماره ۹ زنگ بزنم و بگویم دیدی بهروز رفت ؟بگویم امروز چه فیلم هایی دیدم.تعریف کنم که جوجه ها چقدر بزرگ شده اند و بپرسم برای کار آموزی چکار کرده.وراجی کنم و بگویم بگو چه فیلمی ببینم؟ 

دلم می خواهد بنشینم و یک دل سیر گریه کنم برای دوستیمان که از دستش دادم .

اما چنین کاری نمی کنم.حتی از صد متری گوشی ام هم رد نمی شوم.می گذارم خاموش بماند.به درک.از انتظاری که موقع روشن شدنش برای یک اس ام اس می کشم متنفرم.

چند روز دیگر تولد الگوریتم است و مانده ام چه بخرم.چقدر این بشر را دوست دارم!از بس که خوب است می ترسم اتفاقی برایش بیفتد !همه چیزش را دوست دارم٬از رفتارش با دوست دخترش تا مهربانی بی حدش با بقیه. 

برای شاهین هم باید چیزی بخرم...هدیه تولدش را نه من دوست داشتم و نه (مطمئنا !)خودش ! 

دلم یک کافه ی خنک می خواهد و شماره ۱ و آهنگ های سهیل نفیسی ٬یا ساعت ۵ یک عصر سرد و بارانی و آن جمع همیشگی و لیوان های چای ٬و این آرامش را که بهروز زنده است و شیرینی این انتظار را که اول مهر دوباره می بینمش روی همان نیمکت همیشگی...  

پ.ن:برای چهلمش می روم.حتما می روم.