اعتراف

نمی خواستم وبلاگم مث دفترچه خاطرات بشه. 

نمی خواستم توش فقط شعر بگم !شعر هایی که کج و کوله و ناقص٬به زور از حلقومم می آن بیرون.شعر هایی که خیس و لوچ ان.مث بال پروانه ای که تازه از پیله در اومده. 

چه می دونستم. 

چه می دونستم عاشق می شم. 

تولد این وبلاگ دردناک بود٬دردناک بود و با ترس و ترس و ترس همراه بود.گریه می کرد و منم همراش گریه می کردم .ولی گذاشتم بزرگ بشه و پا گرفت روی جنازه ی اون یکی وبلاگم. 

چه می دونستم عاشق می شم. 

و اگه نمی شدم هیچ شعری با بال های لوچش این جا پرواز نمی کرد.  

شاید کسایی که منو بشناسن تعجب کنن که چرا از اون نوشته های آتشین خبری نیس !هست...مطمئن باشین که هست. 

فکر نکردین که من تغییر کردم ؟ 

من هنوز همون گرگم ! 

گرگ ها هم عاشق می شن٬شک نکنین... 

من هنوز سبز سبزم و هنوز شب ها خواب خون می بینم.همچنان همه چیز برام زنده است و این روزا هر دفعه که بیرون میرم هوا اطرافم شعله می کشه...کافیه چشمامو ببندم تا خودمو ببینم که دارم فریاد می کشم...دارم سنگ جمع می کنم٬جیغ می کشم و دوستامو صدا می زنم...

به اطراف نگاه می کنم.زاینده رود خشک شده٬زاینده رودی که ما رو پناه داد...دود از چهار طرف شهر بالا می ره...چشمام می سوزه... 

 می دوم...می دوم...  

می جنگم برای چیزی که مال منه ! 

این چیزا هیچوقت برام کهنه نمی شه.این نبرد با من بزرگ می شه و با من تازه می شه.با ما تازه می شه. 

من همون گرگم.شک نکنین! 

پ.ن: من اگه به جای تو بودم تیم ارایشگرم رو عوض می کردم...دیگه نمی تونن کثافت درونت رو پنهان کنن...داری می میری...ها ها ها !