جاهایی که حرف میزنند

گوشه ی یک کلاس است 

میز است و صندلی  

با یک شوفاژ 

مگسی شاید 

زنبوری. 

کنار یک رودخانه  

چمن  

گل  

درخت. 

بالای کوه  

سنگ 

همه اش سنگ 

اسمان  

و کمی ابر. 

سکوت محض. 

این همه صدا پس از کجا می آید؟ 

صدای خنده 

پچ پچ های آرام 

صدای نگاه کردن ها... 

صدای دست هایمان.

. 

. 

. 

وقتی تنهایم 

کاش کر باشم...